Życie bez ojca

Tak się niestety źle wydarzyło, że tata Wojtka dostał w niedziele zawału, całe szczęście od razu trafił na operację i na razie jest dobrze, niedługo wyjdzie ze szpitala, rehabilitacja i dłuższy odpoczynek go czekają. Pomijam to co czułam gdy czekałam przed salą, bo nie o tym chcę tu napisać. Mój ojciec zmarł gdy byłam w szkole podstawowej. Wiem co to znaczy bark taty, szczególnie,że byłam dzieckiem kochanym, taką "córeczką tatusia". Wiele Wigilii spędziłam przy grobie taty rycząc jak bóbr na mrozie, wiele wieczorów w późniejszych latach po cichu przepłakałam " bo tata nie widzi...bo taty nie ma". Dlatego najbardziej żal mi mojego synka, nawet sobie nie wyobrażam jak miałabym mu wytłumaczyć gdzie jest tata i co się stało, gdybyśmy w niedziele nie zdążyli. Serce by mi pękało, jestem przerażona, że to może się wydarzyć. Na bok odeszły plany o kolejnym dziecku, chyba się nie zdecyduję, choć marzę o tym. Jednak co będzie gdy nas zabraknie, mój syn zostanie sam.